Het raakt..
We zijn inmiddels aangekomen in de 4e regio en hebben Kedougou en Sedhiou achter ons gelaten. We zijn aan de groene kant van het land en dat zorgt ervoor dat de plekken waar we verblijven, maar ook de rit naar de volgende regio ontzettend mooi is. Veel groen, palmbomen, kleine dorpjes, veel dieren, veel APEN! Op onze weg naar Sedhiou kwamen we zelfs tot 3x toe een hele apenfamilie tegen die net de oversteek maakten, ontzettend leuk om te zien. Dit maakt het rijden leuk en de rit soms net iets minder lang. Op de weg naar deze regio hadden we onverwachts vertraging, we moesten een brug oversteken maar hier werd aan gewerkt en betekende dat we met het pondje naar de overkant moesten. Ik weet niet hoeveel auto's er op de pont stonden, maar veel waren het er wel! Gelukkig hebben we droog de overkant gehaald :) en konden we onze weg vervolgen. (Zie de pont op onderstaande foto)
Ik merk dat verhalen me soms raken, vandaar ook de titel van dit blogbericht. We zien veel tijdens onze patiënten dagen en proberen zo goed mogelijk te luisteren en soms advies te geven. Helaas kunnen we niet iedereen die komt een operatie aanbieden, soms omdat het niet 'ernstig' genoeg is en soms omdat de patiënt een ziekte heeft die niet genezen kan worden bij een operatie.
Je merkt ook dat er soms heel weinig uitleg is geweest en dat de patiënt of ouders eigenlijk helemaal niet weten wat er aan de hand is en dat het een levenslange handicap is soms. Zo was er een meisje met scoliose, een scheve rug sinds haar geboorte, waarbij de moeder heel graag wilde dat wij haar rug recht konden maken en dat ze dan misschien wel beter kon lopen. Het meisje had weinig kracht in haar benen en had daarnaast ook handjes die scheefgegroeid waren en een oog wat waarschijnlijk blind was. Op dat moment raakt het je, want je ziet letterlijk wat eraan scheelt maar ik weet ook dat dit dingen zijn waar we niet in kunnen helpen. Vaak is uitleg al genoeg, en benadrukken van de dingen die wel goed zijn en kunnen. Op die manier kunnen we er toch zijn voor hen en hopen dat ze zich gehoord en gezien voelden.
Daarnaast komen er gelukkig ook patiënten voorbij waar we wel iets voor kunnen betekenen en die we kunnen inroosteren voor een operatie volgend jaar op het schip.
Tijdens onze anamneses/assessments werken we samen met vertalers, dit is heel fijn omdat zij de patiënt kunnen verstaan en ons kunnen helpen met het stellen van de vragen. Veel patiënten spreken een binnenlandtaal zoals Pular, Wolof of Malinke en sommige ook Frans. Het gesprek duurt daardoor wel iets langer omdat je niet zelf de vragen direct stelt maar altijd via de vertaler, en soms komt er een antwoord terug die niets te maken had met mijn vraag en begin je weer opnieuw. Het verbaasd je misschien dat we soms al hele gesprekken kunnen hebben over de basisgegevens zoals een geboortedatum of waar iemand woont. Soms weet iemand dat niet en probeer je toch te achterhalen of ze dan misschien de maand weten, of de leeftijd en dan soms met wat rekenen komen we er ook.
Het is een kwestie van goed luisteren en doorvragen om alle informatie te verzamelen. Het gebeurd soms dat iemand komt voor een hernia maar het verhaal over alles behalve de hernia gaat maar eer dat je daar soms achter bent ben je al even bezig. Het maakt het ook leuk en uitdagend, en vooral goed om de tijd te nemen. Voor ons is soms een vraag van een paar woorden een verhaal van 5 min, het kan zijn dat de vraag dan te direct is en de vertaler een manier zoekt om de vraag op een correcte manier te stellen. We kunnen in ieder geval niet zonder hen!
Helaas heb ik de laatste week zelf niet mee kunnen helpen omdat ik ziek was en er buiktyfus werd geconstateerd. Ik ben hier een paar dagen flink ziek van geweest en merk nog steeds dat het eten niet goed gaat maar ben heel dankbaar dat de koorts verdwenen is en ik me weer wat sterker voel!
Op zulke momenten realiseer je je wel even waar je bent, en dat het dus niet zo vanzelfsprekend is dat er schoon water en goed klaargemaakt eten en een ziekenhuis is.
Doordat ik de afgelopen week vooral op bed gelegen heb, heb ik iets minder om te schrijven dit keer. Hieronder nog wat foto's van de plekken waar we geweest zijn.
Een heel hartelijke groet!
