On the road
On the road.. De titel zegt het al, we zijn onderweg! Het vertrek werd 1 dag uitgesteld en zo zijn we op 19 oktober begonnen aan onze trip door de regio's. Na 8 uur zijn we veilig aangekomen op onze bestemming in de regio Tambacounda. Dit is de grootste regio van de 14 regio's in Senegal. Het was een hele goede reis, het rijden ging goed en er hebben zich geen problemen voorgedaan. Een grote zegen!
Het is mooi om het uitgestrekte landschap te zien en de dorpjes die je passeert waar het gezellig druk is. We hebben heel veel ezels gezien die gebruikt worden als transport, dus ezel en wagen :) en langs de weg moesten we alert zijn voor kuddes koeien en geiten die overstaken. En niet zomaar een paar, maar echt heel veel!
De afgelopen week hebben we overnacht in een hotel en hadden daar allemaal onze eigen kamer, het was een fijne plek met een groene binnentuin. 's Nachts hadden we visite van een (he-le-boel) kakkerlakken en andere beestjes dus was blij met mijn eigen gecreëerde tentje met mijn muskietennet.
De eerste dag als we in de regio zijn staan er belangrijke meetings gepland met de ziekenhuisdirecteur van het lokale ziekenhuis. De afgelopen tijd is er steeds contact gehouden met de lokale ziekenhuizen en is het goed elkaar weer te zien en afspraken te maken over de komende selectiedagen.
Voor mij betekend dat dat ik tijd heb om andere taken te doen ter voorbereiding van de patiënten dagen of om praktische dingen te regelen zoals water voor ons als team en de patiënten. En water is wel iets wat we nodig hebben aangezien het hier soms oploopt tot 37 graden!
In een lokaal ziekenhuis iets verderop kregen wij een ruimte om onze patiënten te zien en konden we het indelen hoe we dat zelf wilde. Het uitpakken van de spullen kost dan toch wel wat tijd maar we hadden het vrij snel ingericht en klaar om te starten. Zo moesten we ruimte creëren waarbij we een patiënt lichamelijk konden onderzoeken als dat nodig was en hebben we dit gemaakt met wat zeil en een laken in de hoek. Dit betekende wel dat een zaklamp wel handig was omdat het anders te donker was om goed te kunnen zien wat er aan de hand was. (Op onderstaande foto is de hoek zichtbaar achter de nurses).
Als team hadden we allemaal onze eigen taak, de beveiliger van het team stond bij de ingang van het ziekenhuis om de patiënten door te laten. Daarna kwamen ze naar ons gebouw en stond de volgende persoon klaar om de covid vragen te stellen en de temperatuur te meten. Vervolgens konden de patiënten dan wachten totdat er binnen ruimte was om hen te zien, gelukkig stond er een boom die voor schaduw zorgde.
Binnen was het aan ons als verpleegkundigen om de eerste metingen te doen zoals de bloeddruk, pols, gewicht en lengte. Daarna eventueel een bloedsuiker prikken en het lichamelijk onderzoek. Wanneer dat afgerond was gingen we aan tafel zitten en volgde alle schriftelijke dingen, zoals controle van persoonsgegevens en het uitvragen van het medisch probleem. Dat laatste kost soms veel tijd omdat de patiënt het soms lastig vind om de vraag te beantwoorden en het goed is om op meerdere manieren dezelfde vraag te stellen om zeker te weten wat er aan de hand is.
Gelukkig werken we samen met een vertaler die de taal spreekt van de patiënt, dat kan Pular, Wolof, Frans of een andere binnenlandtaal zijn.
Na ons assessment volgde het gesprek met de teamleider van het team of we een operatie kunnen aanbieden en zo ja, werden zij ingeroosterd voor de operatie.
Daarna volgde het gesprek over het transport naar het schip en werden er ijzertabletten uitgedeeld aan patiënten die hier baad bij kunnen hebben.
Dit is heel in het kort hoe het proces verloopt op de patiënten dagen en wat dan precies de taken zijn. Op onderstaande foto's het gebouw waar we onze patiënten zagen, (gezichten heb ik onherkenbaar gemaakt van de personen op de foto). Een foto van ons als nurses, klaar om patiënten te zien en een foto van het team.
De meeste patiënten die we zagen waren al geselecteerd door Mercy Ships in 2019 bij de screening. Omdat het schip door covid moest stoppen met de werkzaamheden zijn er nog veel patiënten die nog geen operatie hebben gehad en dus nog steeds op de wachtlijst staan. Een groot gedeelte heeft dus al een screening gehad. Een klein gedeelte was een nieuwe patiënt die nu van Mercy Ships gehoord had en graag geholpen wil worden.
Het waren intensieve dagen met veel indrukken van wat je allemaal ziet en hoort. Zo was er een klein meisje van 5 jaar met een navelbreuk wat inmiddels al gegroeid was zo groot als een watermeloen en tot halverwege haar bovenbenen kwam als zij stond. Ook zaten er wonden op deze massa wat pijnlijk was. Dat zijn wel de momenten dat je even stil wordt en je niet voor kunt stellen dat dit meisje al 3 jaar hiermee rondloopt. En dan bevestigd het dat het goed is om hier te zijn en we haar mogen helpen. Ook was er veel dankbaarheid dat we weer terug zijn, in de afgelopen 1,5 jaar is er door een paar mensen contact gehouden met al deze patiënten in Senegal zodat we ze niet uit het oog zouden verliezen en hebben zij al die tijd gewacht.
Nu realiseer ik me ook pas hoeveel werk er verzet wordt en nodig is voordat het schip aankomt en er gestart kan worden met de operaties dus erg fijn om hier nu deel vanuit te maken.
Morgenochtend vertrekken we naar de volgende regio, ik kijk ernaar uit om weer te reizen en de patiënten daar te ontmoeten.
Het is een lang verhaal geworden maar hopelijk heb ik zo een beetje kunnen vertellen wat we precies doen. Bedankt voor alle reacties op mijn vorige blog, erg leuk om te lezen!
Een hartelijke groet vanuit het zonnige Tambacounda!
