Over de helft!

Ha allemaal, 

Tot mijn schrik kwam ik erachter dat het al ruim 3 weken geleden is dat ik een blog heb geplaatst.. Dus hoog tijd om weer is het één en ander te vertellen over het leven hier. 
Bedankt voor de reacties op de vorige blog, was fijn om ook even te lezen hoe het in Nederland gaat :). Inmiddels ben ik over de helft van mijn periode hier aan boord, hoe snel gaat de tijd dan hé! 
Soms is het ook goed om zelf weer te beseffen waar je bent en wat je doet en wat voor impact het heeft op de mensen hier in Guinea maar ook op je eigen leven. Het wordt zo snel 'gewoon', maar dat is het dus juist absoluut niet als je weer echt kijkt naar wat je ziet en het laat doordringen. Een goede reminder dat wij het zo goed getroffen hebben in veel opzichten en blij mogen zijn met de plek waar we geboren zijn, al onderschat ik daarmee niet wat voor problemen er ook in Nederland zijn. Het is ook niet dat de mensen hier niet gelukkig zijn, maar het is zo anders dat wij het soms niet kunnen voorstellen dat ze gelukkig zijn maar uiteindelijk gaat het om gezondheid, familie, geloof en een onderkomen en als je daar naar kijkt heb je toch niet zoveel nodig dan je denkt.

In mijn vorige blog heb ik jullie verteld dat ik voor 2 weken zou gaan werken bij outpatiënts en dat heb ik inmiddels achter de rug. Dit is de plek waar de patiënten terugkomen nadat zij ontslagen zijn uit het ziekenhuis en nog vervolgafspraken hebben. Het is heel anders werken dan op de ward en eigenlijk vond ik het echt heel leuk. Ik zal proberen een beeld te schetsen van het werk. Buiten op de dock staat een grote tent waarin wij de patiënten zien, in de tent zijn 6 hokjes gemaakt met een behandelbank zodat je privacy hebt voor de patiënt. Om 8:00, 10:00 en 13:00 uur komt er een groep patiënten die één voor één worden binnengeroepen voor hun afspraak. Alle specialismen en leeftijden komen voorbij, dat maakt het erg leuk en uitdagend. Iedere verpleegkundige ziet haar eigen patiënten en beoordeeld wat er moet gebeuren. Vaak moet er wondzorg gedaan worden, denk aan de plastische chirurige (herstelde brandwonden) of de aangezichtschirurgie. Daarnaast moeten er hechtingen verwijderd worden, bloed prikken, infuus prikken bij mensen die toch voor een CT scan moeten of het nemen van wondkweken etc. Het is veelzijdig omdat elke wond anders is en je soms echt moet nadenken over hoe je het gaat behandelen. Als je een patiënt hebt gezien vul je een formulier in en maak je een nieuwe afspraak voor wanneer ik denk dat nodig is. Daarna komt de volgende patiënt alweer. Uiteindelijk kunnen we iemand definitief ontslaan maar we willen dan wel zeker weten dat de wond dicht is of er geen andere complicaties zijn omdat sommige patiënten uren/dagen moeten reizen naar huis. Vaak zien we tussen de 30-50 patiënten op een dag, dus dat is soms best even doorwerken en weet je eigenlijk nooit hoe laat je klaar bent 's middags.. Maar eerlijk gezegd, geniet ik daar juist van om lekker bezig te zijn en ook omdat je gewoon niet weet wat je allemaal te wachten staat aan het begin van de dag. Ik herken best veel patiënten van de afdeling omdat ik op alle afdelingen heb gewerkt dus dat is ook erg leuk om hen dan weer terug te zien en het vervolg mee te krijgen. 
Ik ben blij dat ik ook deze kant van het schip heb kunnen zien en misschien komt er nog een vervolg voor de komende weken. 

De aangezichtschirurgie is wel iets wat gecompliceerd is en soms er ook wel heftig uitziet. Maar aan de andere kant is het ontzettend knap wat de chirurgen kunnen doen om het gezicht te herstellen bij bijvoorbeeld een nomapatiënt. Een noma is een aandoening waarbij een infectie veroorzaakt dat er gedeelten van het gezicht worden 'weggevreten' en er daardoor gaten en misvorming ontstaat. Door reconstructie wordt er soms een nieuwe neus gemaakt van huid van de schedel (wordt een flap genoemd). Als dat gedeelte hersteld is volgt er een tweede operatie om de flap weer terug te plaatsen op de schedel. Dit zijn heftige operaties, soms wordt er ook gelijk een gedeelte van de mond hersteld etc. Het wordt nooit 100% mooi, maar het is wel een groot verschil als diegene anders een groot gat had in het gezicht waar nu huid zit en zij weer over straat kunnen zonder zichzelf te bedekken. De foto's hieronder kunnen misschien best heftig zijn, maar dit is wel hoe wij onze patiënten zien en geeft een beeld van bijvoorbeeld de wondzorg. 

Het leven hier op het schip gaat ook gewoon verder, de afgelopen weken zijn er verschillende mensen weggegaan en er gaan er ook nog de komende tijd. Dat is het rare hier op het schip, het afscheid nemen elke keer weer maar het hoort erbij! 
Af en toe gaan we even uit eten, even van het schip af en heel veel meer kun je soms ook niet doen in de avond dan ergens eten of een ijsje halen dus dat zijn onze geniet-momentjes! 
We zijn een paar keer met de auto het land in geweest, heerlijk om even uit de stad te zijn en de natuur in te gaan. In een vorig verhaal heb ik verteld over de autopech die we hadden met een geleende auto.. Nu dachten we veilig op reis te gaan met een Mercy Ships rangrover maar grappig genoeg stonden we opnieuw langs de weg maar nu met een lekke band! Ook dat hebben we weer meegemaakt en bijna helemaal zelf opgelost :). 

Ik ga het hier weer bij laten, soms is het toch wel een beetje lastig om een onderwerp te kiezen om over te praten.. Vraag gerust iets waar je meer over wilt weten, misschien kom ik er op terug in mijn volgende blog.